1. METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO WERONIKI SHERBORNE
Podstawowymi elementami w metodzie Weroniki Sherborne są podobne jak u Labana ruch i kontakt fizyczny z drugim człowiekiem. W. Sherborne pisała, że wszystkie dzieci mają dwie podstawowe potrzeby:
- pragnienie czuć się dobrze we własnym ciele, czyli umieć w pełni nad nim panować;
- odczuwanie potrzeby nawiązywania kontaktów z innymi.
Niesamowicie ważną rolę odgrywa tu pierwsza zabawa jaka jest baraszkowanie, której człowiek doświadcza we wczesnym okresie swojego życia. Jest ona okazją do:
- poznania siebie, swoich możliwości, a także ograniczeń;
- poznawanie innych;
- poczucia oparcia i bezpieczeństwa jakie może dać sobie nawzajem;
- radość kontaktu z innymi;
- robienie czegoś razem;
- radość z ruchu, z życia.
Ażeby baraszkowanie spełniło swoje cele powinno być wesołą i beztroską zabawą dla dziecka jak również dla jego rodziców. Weronika Sherborne wyszła naprzeciw tym potrzebom i w swojej metodzie jako podstawę przyjęła ZABAWĘ jaką jest BARASZKOWANIE. Wykorzystywanie tejże metody pozwala na wspomaganie rozwoju dziecka szczególnie w sferze emocjonalnej, poznawczej i społecznej. Aby zostały spełnione warunki tej zabawy potrzebny jest tylko czas, przestrzeń i drugi człowiek. IDEĄ METODY jest budowanie:
- świadomości ciała;
- świadomości przestrzeni;
- świadomości relacji
2. PROGRAM AKTYWNOŚCI M. i CH. KNILLÓW
Programy Aktywności: „Świadomość Ciała, Kontakt i Komunikacja” - Marianny i Christophera Knillów, oraz „Dotyk i komunikacja” - Christophera Knilla, są stosowane w wielu krajach. Powstanie tych programów były wynikiem wieloletniej pracy i doświadczeń terapeutycznych autorów. Programy Aktywności mogą być stosowane w pracy z dziećmi, młodzieżą i dorosłymi z zaburzeniami w rozwoju poznawczym, ruchowym oraz społecznym. Celem proponowanych aktywności w Programach Knillów jest rozwój kontaktów społecznych, zachęcenie do ruchu i zabawy oraz rozwijanie umiejętności komunikacji dziecka z drugim człowiekiem. Programy Aktywności opierają się na poznawaniu i doświadczaniu przez dziecko różnych rodzajów aktywności, takich jak kołysanie, wymachiwanie rękoma, zginanie i rozprostowywanie rąk, pocieranie dłoni, zaciskanie i otwieranie dłoni, itd. i dostosowanie tych ruchów do akompaniamentu z taśmy magnetofonowej.
3. METODA KINEZJOLOGII EDUKACYJNEJ PAULA DENISSONA
Metoda ta ma na celu naturalne wspieranie rozwoju człowieka, nie patrząc na jego wiek, poprzez wykonywanie różnych ćwiczeń ruchowych. W metodzie tej wykorzystuje się proste ćwiczenia fizyczne opracowane są w taki sposób, aby zintegrować pracę ciała i umysłu. Składają się one z ruchów, które dzieci wykonują w początkowych latach swojego życia. Ćwiczenia te są niezbędne dla rozwoju koordynacji oczu, uszu, rąk i całego ciała. Dzięki wykorzystaniu ćwiczeń Gimnastyki Mózgu wszystkie części mózgu mogą ze sobą współpracować. P. Denisson opracował zestaw ćwiczeń usprawniających ciało, pobudzając i aktywują system nerwowy, pozwalają rozładować napięcia wywołane stresem. Założeniem tej metody jest znaczna poprawa poziomu funkcjonowania dziecka w jego otoczeniu.
4. PORANNY KRĄG – STYMULACJA POLISENSORYCZNA WG PÓR ROKU
Metoda polisensorycznej stymulacji wg pór roku polega na pobudzaniu wszystkich zmysłów dziecka za pomocą podstawowych symboli, których źródłem jest przyroda. Tymi symbolami są 4 żywioły: barwa, zapach, smak, wrażenia dotykowe i termiczne przyporządkowane są do odpowiedniej pory roku. Symbole te cyklicznie ulegają zmianie ze względu na zmieniające się pory roku. Głównymi celami tej metody są:
- stymulacje wielozmysłowe połączone z rytualizacją czynności;
- budowanie zaufania i bezpieczeństwa;
- komunikacja na poziomie niewerbalnym opierająca się głównie na języku znaków i symboli;
- prowokowanie komunikacji na poziomie werbalnym;
- inicjowanie i podtrzymywanie kontaktu wzrokowego z dzieckiem.
5. RELAKSACJA I MUZYKOTERAPIA
Stanowią podstawowy element codziennych zajęć dydaktyczno-wychowawczych. Muzykoterapia i ćwiczenia relaksacyjne pomagają w „wyciszeniu” negatywnych emocji, dzięki czemu sprawiają odprężenie fizyczne, obniżają lęk, obniżają agresję- przywracają dziecko wewnętrzną równowagę. Metody te pozwalają na lepsze zrozumienie przez dzieci własnych stanów emocjonalnych, a także radzenia sonie w trudnych i niesprzyjających sytuacjach.
6. Metoda Dobrego Startu Marty Bogdanowicz
Metoda Dobrego Startu została ponownie opracowana w Polsce przez Martę Bogdanowicz. Pierwotnie MDS upowszechniona była przez Holenderkę- Thea Bugnet van der Voot pod nazwą Le Bon Depart. Celem metody jest wspomaganie rozwoju psychoruchowego u dzieci. Głównym założeniami metody jest jednoczesne rozwijanie funkcji wzrokowych, słuchowych, językowych, dotykowo- kinestetycznych oraz motorycznych, co w całości stwarza idealne warunki do prawidłowego uczenia się. Co więcej metoda ta pomaga kształtować lateralizację, orientację w schemacie własnego ciała oraz przestrzeni. MDS wykorzystywana jest do pracy z dziećmi w wieku przedszkolnym, wczesnoszkolnym i do dzieci starszych, których rozwój psychoruchowy przebiega wolniej lub jest nieharmonijny. Udział dzieci w zajęciach z zakresu założeń metody sprzyja dobrze rokującemu rozwojowi.